yazın nadir günlerindendi

her gece balkonda oturup

diğerlerinin uyuması beklerdik

nihayet ikimiz kaldığımızda

fazla konuşmazdık

ama havada süzülen söylenmemiş sözleri hissederdik

söylesek yanlış gözüken

fakat doğru hissettiren o sözleri

söylemeden dururduk sadece

ve geriye kalan günlerin azlığına üzülürdük

sonra ayrılırdık

bir sonraki nadir günler için

tekrar beklemeye başlardık

ve bir sene

o nadir günler tekrar geldiğinde

her şey çoktan mahvolmuştu

o mahvolmuştu

ben de o’ndan mahvolmuştum

bir daha da zaten

beklemedik

oturmadık

susmadık

ve hissetmedik

---

it was one of those rare days of the year

of being in the balcony breathing in the summer air

and waiting for the others to go to sleep

so that we could be alone

and together again

we wouldn’t talk much

but we would feel somehow

those unspoken words that seem

wrong to tell

but right to feel

and each night we would become more sad

cause the day to say goodbye

was reaching closer again

and the part of waiting for the next year is about to begin

when the next year had arrived

it was all fucked up

and we never have waited again

never have sat

never have stayed silent

and never have felt

again