yazın nadir günlerindendi

her gece balkonda oturup

diğerlerinin uyuması beklerdik

nihayet ikimiz kaldığımızda

fazla konuşmazdık

ama havada süzülen söylenmemiş sözleri hissederdik

söylesek yanlış gözüken

fakat doğru hissettiren o sözleri

söylemeden dururduk sadece

ve geriye kalan günlerin azlığına üzülürdük

sonra ayrılırdık

bir sonraki nadir günler için

tekrar beklemeye başlardık

ve bir sene

o nadir günler tekrar geldiğinde

her şey çoktan mahvolmuştu

o mahvolmuştu

ben de o’ndan mahvolmuştum

bir daha da zaten

beklemedik

oturmadık

susmadık

ve hissetmedik

---

it was one of those rare days of the year

of being in the balcony breathing in the summer air

and waiting for the others to go to sleep

so that we could be alone

and together again

we wouldn’t talk much

but we would feel somehow

those unspoken words that seem

wrong to tell

but right to feel

and each night we would become more sad

cause the day to say goodbye

was reaching closer again

and the part of waiting for the next year is about to begin

when the next year had arrived

it was all fucked up

and we never have waited again

never have sat

never have stayed silent

and never have felt

again

eskiden ben İstanbul'a gelirdim ve Betül'le takılırdık. şimdi o İstanbul'a geliyor ve yine takılıyoruz. bu haftasonu buradaydı ve cumartesi gecesi kendimizi Galata Köprüsü'nde, çiş kokuları ve balıkçı amcalar arasında boğaza bakarken bulduk. Bilgenur da vardı. tam klişeden ölmek üzereydik ki Bilgenur bi anda: "OF BEN KİMLE EVLENECEM??" diye İstanbul'a atarlandı, ufak çaplı bir şokun ardından üçümüz sarılıp, ağlaşmış olabiliriz. böyle kahırlı anların bir anda güzel anılara dönüşme potansiyeli iyi ki var. üçümüz de çok mutlu olalım, o kadar istiyorum ki. kalp kırılınca içine ışık doğarmış. çatlaklardan, kırıklardan ışıklar süzülürmüş içeriye. kararmış kalbimizi aydınlatırmış. belki o yüzden yapmamız gereken şey, çatlakların üzerini kapattığımız yara bantlarını acısa da çekip çıkarmak ve ışığın içeri girmesine izin vermektir. bilemiyorum. zaten sadece yara bantlarıyla çevrili kalbi ne yapalımdı. nefes alamaz ki. daha çok kararır sonra. 

konuşmak istediğim şey böyle havaları sevip sevmediğimiz değildi. böyle havalarda ne yapmak istediğimiz daha olası bir seçenek olabilirdi belki. ama en çok istediğim, böyle havalarda yanımda belirip, işte olmama rağmen, elimden tutup dışarı çıkarman olabilirdi. aynı, seneler önce ocak ayında şortla koşan adam gibi. yanımızda yağmura söylenerek koşan tüm o insanlara inat dururduk 4 dakika 10 saniye boyunca. şarkı bitene kadar. sonra. sonra. belki yürürdük. bilmiyorum. benim bileğim acıdığı için sana tutunurdum. sen önden yürümezdin bu sefer. yanımda olurdun. bazı şeyler farklı olurdu. belki o zaman. böyle sorular sormazdın bugün. benim de cevaplayasım gelirdi. böyle sessiz durmazdım. sen de neyin var demezdin. çünkü yok. içimde hiçbir şey yok. sana karşı bir şey yok. kalmadı. belki de zaten yoktu. olsun istemiştim. ama olmadı. belki de bitti. bilmiyorum. şimdi tek yaptığım. sırf yine seni üzmemek için, saatlerdir beklediğin cevabı vermek: severim. evet. sen?