bense ortada, iki tane çok sevdiğim kişinin arasında kalınca gri görüyorum. ikisini de. birine koşuyorum diğeri daha koyu gri oluyo. öbürüne koşuyorum yine aynı şey. kafam karışık. ikisinden çıkan tek ortak kelime:
"artık onun hakkında konuşmayalım betül."
kafamı eğiyorum. eskiler geliyo aklıma.
oysaki biz, siyah beyaz ve ben, üçümüzken bi renk çıkıyodu ortaya. farklı bi renk. uzun zamandır görmediğim, çoğu kişinin bilmediği bi renk. öyle bi renk ki etraftakilerin kıskandığı bi renk. öyle bi renk ki elimden hiçbir zaman gitmeyeceğini düşündüğüm bi renk.
ama
ŞİMDİ
biriyleyken böyle: çoküzülüyorumben diğeriyleyken böyle:
oluyorum.
diğer rengi bulamıyorum. o gösterilemez zaten. farklı bişey, özel bişey.
üçümüzün olduğu resimler çizerdim hep, beğenirlerdi. artık iki kişilik mi olucak resimlerim?
siyah, beyaz, ben.
rengimizi istiyorum.
6 yorum:
seni fazla tanımıyorum ama blogundan okuduğum kadarı ile(ne kadar kaale alırsın bilmem ama) üzülme ve telaşlanma sanmam o özel renginize bir şey olduğunu ya da olacağını.daha görmeden kıskandım ben anlatımın sayesinde.ee o halde bu kadar sevilen bir şeye zarar gelmez diye düşünüyorum:)
ehe teşekkür ederimm. umarım gelmez. :)
belki eski rengini kaybetmiş olman,yeni bir renk bulmana sebep olabilir. Bi' de böyle düşün. ;)
Bazen renkleri karıştırmadan ayrı ayrı güzelliklerine varmak gerekir. Beyaz tek başına iken daha güzeldir.. Saf iken, temiz iken, berraklığını koruduğunda özelliğini kazanıp anlamlarını üstüne giyebilir.
Öyle olmadı işte, bak ne zaman zamandır deniyoruz. Beyaz da güzel tamam; ama öbürü farklıydı. 2si de dahil birçok kişiyle beyazım ben o zaman şimdi; ama hepsi birbirinin aynısı nerdeyse. Beyazın tonları. Ama o zamanlar 3ümüzken, beyazdan da hatta maviden bile güzeldik.
Biz hep rengarenk kaldık. İki ya da üç ne fark eder? Kırgınlıkların rengi olabilseydi inan hissettiklerimi, kırgınlıklarımı çok daha iyi anlayabilirdin..
Konuşmamak gerekir bazen, karşıdaki hatasını görsün diye ve bu süreçte öz eleştiri yapıp durursun sonucunda benzer şeyleri yaşamamak için. Sonucunda her affedişte daha başka suretlerle dönüş yapılıyorsa ve kırgınlıklara yenisi ekleniyorsa iki olmanın önemi değeri daha derinden anlaşılıyor..
Kırgınlıklarımın rengini görmek beni yıpratıyor bu nedenle kırılasım yok artık:) Hem kırıldıkça keskinleşiyorum tıpkı cam gibi.
Yorum Gönder