Ehelele bakın bakın çok güzel bişey oldu!
Bu gençler 20 ocak'ta yanıma geliyoooeheleleyoor.
Onları çok seviyorum. O yüzden öncelikle onlara kocaman sarılıp, kocaman öpücem. Sonralıkla onları 1 hafta boyunca en güzelli yerlere götürüp, en lezzetli yemekleri yediricem. Sonra en komikli esprilerimi yapıp onları güldürücem. Sonra tekrar yemek yediricem. Daha sonra burdaki sevdiğim arkadaşlarımla tanıştırıcam. Çünkü, bilirsiniz, en yakın arkadaşınla diğer en yakın arkadaşın, en yakın arkadaşlar oluncaa, bilmiyorum, hayat daha güzel oluyor. Daha sonra, tekrar öpücem ve çok güzelli fotoğraflarını çekicem. Burda en sevdiğim, en havalı yerlere götürücem. Daha sonra tekrar sarılıcam, sonraa, tekrar tekrar... En çok sarılıcam. Çünkü onları gerçekten çok özledim. Ve ben, en çok özlediklerime hep sarılırım. O yüzden onlara baya bi sarılıcam. Ve öpücem.

Geçen seneki projeli zamanlarımda o kadar çok yorulmuşum ki, sanki hala o yorgunlukları üzerimden atmak istermiş gibi hiçbir şey yapmıyorum. Hazirandan bu yana nerdeyse 5 ay oldu. En son 5 ay önce çalıştığımı düşünecek olursak ben gerçekten tembelliğin dibine vurdum! Projeli zamanlarda nasıl o kadar çalışıyormuşum, şimdi o kadar uzak geliyor ki... Türkiye'deki arkadaşlarımın pazartesi yine jürisi var. Deli gibi çalışıyorlar. O zor projeli zamanlardan sonra nasıl kendilerine gelip tekrar çalışmaya başladılar anlayamadım. Şu anda burda olmasaydım, evimde odamda ağlaya ağlaya maketler, çizimler yapıyor olacaktım. Ama şu anda haftada 2 gün okulum var. Okulda önünde feysbuk, youtube açılı bilgisayarlarla dolu insanlar var. Arada beslenme çantalarından makarna ve salata çıkarıp yiyorlar ve akşama doğru evlerine gidiyorlar. Bazen öğrenci mi hoca mı olduğu belli olmayan hocalar gelip, oturacak yer bulamayınca yere oturup bir iki ders anlatıp gidiyorlar. Şu anda böyle bir okul hayatım var. Bence evren geçen sene 2 senelik çalıştığımı gördüğü için bana ödül veriyor. Başka bir açıklaması olamaz bu olayın.